Μια Αρμονική Σύγκλιση της Υπογραφής Έρευνες Τέχνης

Η ευρύτερη Νέα Υόρκη, η τριετής διοργάνωση του Νέου Μουσείου και η μπιενάλε Performa, που ανοίγουν όλες τον Οκτώβριο, θα μας επιτρέψουν να κάνουμε έναν απολογισμό του τι έχει δημιουργήσει η χρονιά.

Δεν είναι ακόμη σαφές εάν η Νέα Υόρκη έχει ξεφύγει από το δάσος του κορωνοϊού, αλλά αν όλα πάνε καλά, ο Οκτώβριος θα μας φέρει ευκαιρίες να δούμε πώς τα πήγε η πρόσφατη και νέα τέχνη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πανδημίας. Εκείνον τον μήνα η πόλη θα γίνει μάρτυρας της άνευ προηγουμένου σύμπτωσης τριών φιλόδοξων και επαναλαμβανόμενων ερευνών — Greater New York at MoMA / PS1 , ο Τριενάλε New Museum 2021 και το Εκτέλεση Μπιενάλε 2021. Όλα ιδρύθηκαν αυτόν τον αιώνα για να αιχμαλωτίσουν το zeitgeist με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αυτή η σύγκλιση φαίνεται ευοίωνη -και απαραίτητη- προσφέροντας την ευκαιρία να κάνουμε έναν απολογισμό μετά από μια από τις πιο ταραχώδεις, και προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο, τις πιο μεταμορφωτικές περιόδους στην αμερικανική ιστορία.

Ο τελευταίος ενάμιση χρόνο όξυνε την άποψη της τέχνης ως όπλο για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά ανανέωσε την εκτίμηση για τη στοχαστική πλευρά της τέχνης, την ικανότητά της να παρηγορεί και να ανακουφίζει σε περιόδους κρίσης. Αυτές οι δύο ιδιότητες θεωρούνται συχνά ως αλληλοαποκλειόμενες, αλλά είναι και οι δύο παρούσες, ωστόσο διακριτικά, στο καλύτερο έργο.

Αυτές οι εκπομπές δεν θα πραγματοποιηθούν για λίγο, επομένως υπάρχουν μόνο δελτία ειδήσεων, λίστες ελέγχου έργων και σύντομες συζητήσεις σχετικά με τους καλλιτέχνες που θα ακολουθήσουν. Η ανάλυση τους, ωστόσο, δίνει ενδιαφέροντα αν και προσωρινά συμπεράσματα. Αν και είναι συναρπαστικά διαφορετικές οντότητες, μοιράζονται ένα πράγμα: μια αισθητή έλλειψη λευκών ανδρών καλλιτεχνών, μια εξέλιξη που συμβαδίζει με την αυξανόμενη συνείδηση ​​του αμερικανικού ρατσισμού που επιταχύνθηκε από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Επιπλέον, οι δύο εκθέσεις, τουλάχιστον, είναι γεμάτες με άγνωστα ονόματα.

Εικόνα

Πίστωση...Χιράμ Μαριστάνι

Αναβλήθηκε για ένα χρόνο λόγω του Covid-19, η τελευταία έκδοση του Greater New York θα παρουσιάσει τη δουλειά 47 καλλιτεχνών και συλλογικοτήτων που ζουν ή εργάζονται στη Νέα Υόρκη (πόλη ή πολιτεία) ή έχουν κάποια σχέση με αυτήν μέσω της οικογένειας ή της καταγωγής τους. Αν και δεν αγνοεί εντελώς τους καλλιτέχνες που είχαν κάποια επιτυχία στον κόσμο της τέχνης της Νέας Υόρκης, κοιτάζει κυρίως πέρα ​​από αυτή τη γυαλιστερή σφαίρα και, σαν χταπόδι, απλώνει τα εξαρτήματά του σε διαφορετικά σημεία του χρόνου και του χώρου.

Η παράσταση θα περιλαμβάνει παραδείγματα από τα φωτεινά αλλά μυστηριώδη γλυπτά από βιτρό με τα οποία Κρίστι Καβατάρο έκανε το σόλο ντεμπούτο της στη Νέα Υόρκη αυτή την άνοιξη στις Ramiken Crucible, μια γκαλερί στο Bushwick.

Αλλά θα υπάρξουν και οι προσπάθειες της Shelley Niro, η οποία γεννήθηκε το 1954 στους καταρράκτες του Νιαγάρα της Νέας Υόρκης και μεγάλωσε στο καταφύγιο Six Nations of the Grand River στον Καναδά, επιστρέφοντας στην πολιτεία ως ενήλικας για να εργαστεί κοντά στη λίμνη Erie. Στο Resting Place of My Ancestors, οι φωτογραφίες της με απολιθώματα μπορούν να διαβαστούν ως αντιπροσωπευτικές της ανθρώπινης ζωής, της αρχαίας σοφίας και της προτεραιότητας.

Αυτή η έκδοση του Greater New York, που ανοίγει στις 7 Οκτωβρίου, διοργανώθηκε από τον επιμελητή του PS1 Ρούμπα Κατρίμπ και ο συγγραφέας και επιμελητής της Ουγκάντα Σερουμπίρι Μωυσής, σε συνεργασία με τον διευθυντή του PS1 Κέιτ Φάουλ και η Inés Katzenstein, η διευθύντρια του MoMA' s Cisneros Research Institute for the Study of Art από τη Λατινική Αμερική. Κλίνει προς την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά είναι ιδιαίτερα εστιασμένο και οι συμμετέχοντες φαίνονται να είναι μεγαλύτεροι από το συνηθισμένο: Περισσότεροι από τους μισούς γεννήθηκαν πριν από το 1980 και μερικοί δεν ζουν πια, η παλαιότερη είναι η εμπνευσμένη από τα UFO αφηρημένη ζωγράφος Paulina Peavy, η οποία ήταν γεννήθηκε το 1901 και πέθανε το 1999.

Εικόνα

Πίστωση...Φωτογραφία του Parker Menzimer

Αν η Greater New York εξαπλωθεί στις γενιές, η τελευταία διεθνής τριενάλε του Νέου Μουσείου, με τίτλο Soft Water Hard Stone, που εγκαινιάζεται στις 28 Οκτωβρίου, επικεντρώνεται: Σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες εδώ γεννήθηκαν μετά το 1980 και λίγοι λίγο πριν. Η πλειοψηφία εκτίθεται σε αμερικανικό μουσείο για πρώτη φορά. Ο τίτλος έχει σκοπό να προκαλέσει την παρατεταμένη διαδικασία - μια μορφή αντίστασης - όπου το νερό που στάζει ή ρέει αλλάζει την πέτρα.

Οργανωμένο από τη Margot Norton, την επιμελήτρια του Νέου Μουσείου, και την Jamillah James, την ανώτερη επιμελήτρια στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης του Λος Άντζελες, το Soft Water Hard Stone φαίνεται ιδιαίτερα συγκεντρωμένο όσον αφορά τις μορφές τέχνης. Οι εικόνες στη λίστα ελέγχου του μουσείου υποδηλώνουν ότι η γλυπτική και οι γλυπτικές εγκαταστάσεις, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνουν αντικείμενα που βρέθηκαν, είναι στη μεγάλη πλειοψηφία.

Με βάση αυτό το έγγραφο, τα έργα που ανυπομονώ να περιλαμβάνουν την εγκατάσταση χάντρες της Jeneen Frei Njootli μέσα στο μουσείο και στο πεζοδρόμιο έξω. και η χαρακτηριστική μάρκα βιολογικών Goth του Brandon Ndife — συχνά κομμάτια κοινών επίπλων, φαινομενικά κατάφυτα με αμαλγάματα σχετικών αντικειμένων ή φυσικών υλικών.

Εικόνα

Πίστωση...Brandon Ndife; μέσω Bureau, Νέα Υόρκη

Η μπιενάλε Performa, που θα διαρκέσει από τις 12 έως τις 29 Οκτωβρίου, έχει αναδιαμορφωθεί δραστικά από την πανδημία, ίσως προς το καλύτερο. Η ιδρυτής της, RoseLee Goldberg, και το μικρό της επιτελείο άρχισαν να επανεξετάζουν την αποστολή τους και να προετοιμάζονται για διαφορετικά ενδεχόμενα αμέσως μόλις ξεκίνησε το κλείσιμο.

Η λύση τους φαίνεται ταυτόχρονα εμπνευσμένη και λογική: Μείωσαν το μέγεθος της εκδήλωσης και την έκαναν περισσότερο εστιασμένη σε νέες οπτικές επιδόσεις στη Νέα Υόρκη.

Αυτή τη φορά υπάρχουν μόνο οκτώ προμήθειες και τίποτα άλλο. το διεθνές πρόγραμμα έχει ανασταλεί. Οι προσκεκλημένοι καλλιτέχνες είναι κυρίως από τη Νέα Υόρκη, μειώνοντας σημαντικά το αποτύπωμα άνθρακα της Performa. Τα έργα - που αναπτύχθηκαν σε στενή συνεργασία με το προσωπικό της μπιενάλε - θα εκτελούνται εκτός πόρτας χωρίς χρέωση για την είσοδο.

Βοηθάει το γεγονός ότι αρκετοί από τους καλλιτέχνες είναι γνωστοί, αλλά όχι απαραίτητα για ερμηνεία.

Εικόνα

Πίστωση...Έρικα Μπέκμαν

Tschabalala Self, της οποίας οι πίνακες απεικονίζουν συχνά φιγούρες σε ακραίες πόζες ή κίνηση, έχει γράψει ένα έργο που θα παιχτεί σε μια σκηνή δικής της σχεδίασης στο Jackie Robinson Park στο Χάρλεμ. Η Ericka Beckman, μια βετεράνος σκηνοθέτης από τη Γενιά των Pictures, θα προσφέρει μια εναλλακτική εκδοχή του Jack and the Beanstalk - με διφορούμενο τίτλο STALK - που επαναπροσδιορίζεται ως σχόλιο για τον καπιταλισμό, σε μια υπαίθρια βιομηχανική περιοχή στη Νέα Υόρκη.

Και Κέβιν Μπίσλι — του οποίου Μια άποψη ενός τοπίου: Φάνηκε και ακούστηκε ένας κινητήρας εκκοκκιστηρίου βαμβακιού, που τρέχει σε πλήρη κλίση σε μια κλειστή βιτρίνα, ως το επίκεντρο μιας εξαιρετικής έκθεσης του Whitney Museum του 2018 — θα ενορχηστρώσει μια περίτεχνη παράσταση που λειτουργεί κάπου μεταξύ ενός κινηματογραφικού σκηνικού και ενός που συμβαίνει σε μια διασταύρωση στο Lower East Side.

Εκτός από το μικρό γραφείο της, η Performa δεν είχε ποτέ σπίτι, αλλά φέτος θα είναι ιδιαίτερα νομαδική, δίνοντας ανοιχτά διαφορετικά μέρη της πόλης σε νέο φως, καθιστώντας τα μέρη για νέες αναμνήσεις. Με αυτήν την απλοποιημένη δομή, θα πρέπει να έχουμε την ευχάριστη εμπειρία να βλέπουμε δάσος και δέντρα ταυτόχρονα. Μερικές φορές ο αγώνας για επιβίωση γίνεται πράξη αναβίωσης.